Διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα και τίποτα δε θυμίζει ότι βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν το Πάσχα. Σίγουρα η κοινωνία εξελίσσεται και τα πράματα αλλάζουν, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη και δεν αποτελεί εμπόδιο στο να τελέσουν οι πιστοί τα ήθη και τα έθιμα της θρησκείας τους.
Κάποτε το Πάσχα ξεκινούσε με νηστεία, αλλά τώρα θεωρείται ντεμοντέ, αν και οι δίαιτες ανήκουν στην καθημερινότητά μας. Τα σπίτια είχαν άρωμα πορτοκάλι από τα τσουρέκια και τα κουλουράκια. Σήμερα τέτοιο άρωμα, το βρίσκεις μόνο σε φούρνους και ζαχαροπλαστεία. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτές τις μέρες οι εκκλησίες γέμιζαν με πιστούς, που περνούσαν έστω να ανάψουν ένα κεράκι. Ακόμα και τα παιδιά και οι νέοι βρίσκονταν εκεί, έστω κι αν καθόντουσαν σε πηγαδάκια έξω από την εκκλησία. Τα μοναδικά μέρη που υπάρχει συνωστισμός αυτές τις μέρες είναι τα καφέ και τα μπαράκια. Και τώρα που είπα ‘παιδιά’..και ποιο παιδί δεν περίμενε την περιβόητη λαμπάδα από το νονό του! Νομίζω ότι χάθηκε κι αυτή με όλα τα άλλα.Και αν η μέρα του Πάσχα συγκέντωνε την οικογένεια γύρω από το τραπέζι, σουβλίζοντας το αρνί, για τους περισσότερους δεν είναι παρά μια εικόνα. Για κάποιους αυτή η αργία είναι αφορμή για ξεκούραση ή για ένα ταξίδι αναψυχής . Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν τους το επιτρέπουν τα οικονομικά τους, με αποτέλεσμα να μένουν μέσα.
Σίγουρα η πίστη του καθενός, αφορά τον ίδιο και δεν έχει να κάνει με εκκλησίες, νηστείες και αρνιά. Μήπως όμως χάνουμε και την ταυτότητά μας; Η κουλτούρα, η θρησκεία και η ιστορία του κάθε λαού είναι αυτά που τον χαρακτηρίζουν. Η παγκοσμιοποίηση δεν έφερε μόνο οικονομικές αλλαγές, αλλά και κοινωνικές. Το σίγουρο είναι πως όλες αυτές οι εικόνες, οι μυρωδιές και τα χρώματα λείπουν πλέον από όλους μας.
