Κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα στην οποία οι διευθυντές οργανισμών δολοφονούνται από τους συζύγους της ερωμένης τους και στην οποία οι γενικοί γραμματείς υπουργείων πηδούν από τον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας. Και κάτι σάπιο υπάρχει σε μια κυβέρνηση, η οποία κατόρθωσε, πριν κλείσει ακόμη τετραετία, να συλλέξει όλες τις πιθανές εκδοχές σκανδάλων – πολιτικών, οικονομικών, δικαστικών, ερωτικών, ακόμη και πολεοδομικών…Το απονενοημένο διάβημα του πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού ίσως να ήταν από μόνο του απλώς λυπηρό. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι μόνο του. Συνδυάζεται με την αδιευκρίνιστη παραίτηση ενός πανίσχυρου κυβερνητικού στελέχους, το οποίο αντλούσε τη δύναμή του απευθείας από το πρωθυπουργικό περιβάλλον και το Μέγαρο Μαξίμου. Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.
Στην καλύτερη περίπτωση, είναι η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που μέθυσε από την ισχύ και δεν μπόρεσε να ελέγξει τη μέθη του. Στη χειρότερη, η κατάληξη της ανάρμοστης σχέσης μιας παράταξης με την εξουσία. Μιας παράταξης η οποία «ήλθε στα πράγματα» ορεγόμενη να γλεντήσει όλα όσα είχε στερηθεί και όλα όσα φαντασιωνόταν ότι γλεντούσαν τόσα χρόνια οι αντίπαλοί της.
Δεν θα επιλέξω ερμηνεία. Άλλωστε, μικρή σημασία έχει. Αυτό το οποίο σίγουρα δεν αμφισβητείται είναι ότι η «ενάρετη διακυβέρνηση» του Κ. Καραμανλή υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Ενα πλήγμα το οποίο αποδεικνύεται ακόμη σοβαρότερο επειδή ταλαιπωρεί ευθέως την ίδια τη βάση της «γαλάζιας πολιτείας»: τη διεκδίκηση μιας ηθικής ανωτερότητας έναντι των αντιπάλων της.
Τι άλλο υπήρξε το «σχέδιο Καραμανλή» από μια διακήρυξη ήθους και ηθικής; Δεν είναι τυχαίο ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός ουδέποτε παρουσίασε ένα όραμα για τη χώρα ή ένα σχέδιο για την κοινωνία της. Υποσχέθηκε απλώς να αντικαταστήσει μια εξουσία, την οποία κατάφερε να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό ως «διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη».
Και τώρα; Πώς μπορεί να μιλάει ακόμη ο Πρωθυπουργός για «κλοπή του Χρηματιστηρίου» όταν τα στελέχη του πηδούν από τα μπαλκόνια; Και ποιο έλεγχο ήθους και ηθικής δικαιούται να ασκεί στους προκατόχους του όταν η κυβέρνησή του ξεκίνησε ως «γαλάζιο ανέκδοτο» για να εξελιχθεί σε «ροζ ιστορία»;
Ομολογώ ότι το προσωπικό μερίδιο ευθύνης του Πρωθυπουργού σε αυτήν την εξέλιξη είναι ακόμη αδιευκρίνιστο. Φίλος του, πάντως, και μάλιστα κολλητός, ήταν ο Ζαχόπουλος. Στελεχάρα του ο Βαρθολομαίος. Επιλογές του όλοι οι άλλοι.
Ο ίδιος οδηγεί «το τρένο της χαρούμενης ανεμελιάς» που από το 2004 περιοδεύει στη χώρα. Στα δικά του υπουργεία οι συμβασιούχοι γυρίζουν σεξουαλικά DVD και οι Γενικοί το διασκεδάζουν. Τα δικά του στελέχη έχουν οργανώσει το πάρτι. Αυτός προσωπικά διευθύνει το ταμπλόιντ.
Τα υπόλοιπα θα διευκρινιστούν με τον καιρό. Αν υπάρχει ακόμη καιρός…
Το ΒΗΜΑ, 23/12/2007 , Σελ.: A04
Κωδικός άρθρου: B15246A042
ID: 291519
To παραπάνω άρθρο είναι του Ι. Πρετεντέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα. Αν και δεν τον «πολυ-συμπαθώ» τον Πρετεντέρη το άρθρο του αυτό αξίζει της προσοχής μας και αυτός είναι και ο λόγος που το αναδημοσιεύω.
Την ίδια απορία λοιπόν έχω κι εγώ, » Μα που είναι επιτέλους ο Πρωθυπουργός της χώρας;» Όχι πως περιμένω απάντηση… δυστυχώς βέβαια !
